Νότα Κυμοθόη*
"Ρωμιός, Ρωμιοσύνη κι ελληνισμός"
Δοκίμιο
Το 2018 η γνώση έχει διαδοθεί και οι κρυφές πηγές της ερευνώνται από ακούραστους ερευνητές, μεταξύ αυτών και η αφεντιά μου. Είναι ευθύνη του γράφοντος να λέγεται η αλήθεια κι όχι να διατυπώνεται, κατά πως συμφέρει κάποιους. Ο Ζευς ας πούμε είναι γνήσιος Έλλην αρχαίος Θεός κι όπου αναφέρεται το όνομά του, παραπέμπει σε ελληνικές ιδέες και σε ελληνισμό. Αλλά το όνομα Ρωμιός και Ρωμιοσύνη, τι σχέση έχει με τον ελληνισμό;
Ας πάρουμε το θέμα από την αρχή για να το ξεκαθαρίσουμε, διότι έχω τόσα πολλά διαβάσει, τα οποία δυστυχώς είναι μονόπλευρα κι εξυπηρετούν θρησκευτικές ομάδες και πολιτικές ομάδες που έχουν άμεσα συμφέροντα από αυτές.
Ο Μέγας Αλέξανδρος Μύστης στα αρχαία ελληνικά Μυστήρια θέλησε να ενώσει τις ελληνικές πόλεις και τους όσους είχαν ελληνική καταγωγή και τους ένωνε το Όμαιμον, το Ομόγλωσσον, το Ομότροπον και το Ομόθρησκον σε μια ελληνική αυτοκρατορία και τα κατάφερε!!!
Μετά από τον Μέγα Αλέξανδρο άλλαξαν τα γεγονότα την όλη ιστορική μνήμη, καθώς μπλέχτηκε τόσο πολύ η κρατική εξουσία με τη θρησκεία και η ρωμαϊκή αυτοκρατορία που ακολούθησε διατήρησε πολλά από την ελληνική αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά πήρε κι από την Αίγυπτο.
Και ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ με εξουσία και θρησκευτική εξουσία ονομάστηκε Καίσαρ και εκπροσωπούσε τον Θεό Ήλιο, όπως και ο Φαραώ θεωρούσε τον εαυτόν του Θεό. Κι όλα αυτά έγιναν για να μπορέσουν να εξουσιάζουν το λαό που είχε συνηθίσει να λατρεύει το Θεό κι ο ύψιστος κρατικός άρχοντας, για να έχει απόλυτη εξουσία, ταύτισε τον εαυτό του με το Θεό Ήλιο.
Η μεγάλη αλλαγή που έγινε μετά από την ελληνική αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Ο ελληνισμός ήταν αχανής καθώς με κέντρο την κυρίως Ελλάδα του σήμερα, είχε επεκταθεί στην Ανατολή ως το σημερινό Αζερμπαϊτζάν περιλαμβάνοντας όλη την Ασιατική Ήπειρο ως τα βάθη της Ινδίας, του Πακιστάν και του Αφγανιστάν. Δυτικά όλη η σημερινή Ευρώπη μιλούσε την ελληνική γλώσσα και ασπαζόταν τον ελληνικό τρόπο λατρείας Θεών, είχε τους ίδιους τρόπους συνηθειών σε αθλήματα, γιορτές και λατρείες. Στο Νότο η Αίγυπτος, Λιβύη, βόρεια παράλια Αφρικής αλλά και στο Νότιο μέρος είχε επεκταθεί ο τρόπος και η ελληνική λατρεία και στο Βορρά ως τη σημερινή Ρωσία, τα Βαλκάνια όλα είχαν τον ίδιο τρόπο λατρείας και όλοι γνώριζαν τον ελληνισμό... Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία χρησιμοποίησε ακριβώς αυτό κι έτσι πορευόταν ως την εποχή που αναστάτωσε τον τότε κόσμο ο Χριστός .
Η Ανατολή διχάστηκε με τη Δύση, καθώς η σταύρωση του Ιησού Χριστού βάραινε και στιγμάτιζε το Ιερατείο των Εβραίων στο Ναό του Σολομώντος. Το Εβραϊκό Ιερατείο με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο γιο της Ελένης από τη Βιθυνία και του Κωνστάντιου Χλωρού (Καίσαρ της Ρώμης ήταν τότε) διεκδικώντας την πατρότητα κι αναγνώρισή του, ίδρυσε τη Νέα Ρώμη στη θέση της αρχαίας πόλης Βυζάντιο. Το 330 μ. Χ. ο Κωνσταντίνος γιος λοιπόν του Κωνστάντιου Χλωρού (από την τότε Δαρδανία σημερινά Σκόπια που διεκδικούν σήμερα το όνομα Μακεδονία) και γιος της Ελένης από τη Βιθυνία αφού κατέλαβε με τους στρατιώτες του, με πολεμικές επιθέσεις τη μικρή πόλη Βυζάντιο απαίτησαν από τον Κωνστάντιο Χλωρό εδάφη από την Δαρδανία ως α΄ κληρονόμος του αλλά και αναγνώριση του ως υιός του Καίσαρος. Ο παππούς του από τον πατέρα του Κωνστάντιο Χλωρό, ήταν ο Ευτρόπιος από την Δαρδανία (σημερινά Σκόπια) και γιαγιά του η Κλαυδία ανιψιά των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Κλαυδίου Β΄και Κουιντίλλου.
Ο λόγος ήταν η μεγάλη διαμάχη που είχε ο Κωνσταντίνος με τον ίδιο του τον πατέρα Φλάβιο Βαλέριο Κωνστάντιο ή Κωνστάντιο Α΄Χλωρό, που ήταν συναυτοκράτωρ σε Δύση και Ανατολή μαζί με το γνωστό Γαλέριο. Ο Κωνστάντιος Α' Χλωρός δεν τον αναγνώριζε ως γιο του, γιατί σύμφωνα με τον ρωμαϊκό νόμο, απαγορευόταν να παντρευτεί τη μητέρα του Φλαβία Ιουλία Ελένη η οποία δεν είχε κανέναν ευγενή τίτλο, ως κόρη φτωχού ξενοδόχου από το άσημο χωριό Δρέπανο της Βιθυνίας και δεν ήταν Ρωμαία, αλλά Εβραία.
Έτσι λοιπόν, μετά από αιματηρές συγκρούσεις, του παραχωρήθηκε μια έκταση από τη Βιθυνία ως την αρχαία ελληνική πόλη Βυζάντιο που είχαν ιδρύσει οι αρχαίοι Έλληνες Ίωνες από τα Μέγαρα, για να την διοικεί ως βασιλιάς. Ο φιλόδοξος νεαρός Κωνσταντίνος άδραξε την ευκαιρία αυτή κι ίδρυσε αντί για βασίλειο, αυτοκρατορία, όπως την ονόμασε κι αποκάλεσε τον εαυτό του "Μέγα Κωνσταντίνο Αυτοκράτορα Νέας Ρώμης Ανατολής Θεός". Για να επιβληθεί στους αρχαίους εκείνους Έλληνες κατοίκους της περιοχής του, αλλά και στους μη εθνικούς, χρησιμοποίησε το σύμβολο "ιερός σταυρός" των αρχαίων Ελλήνων ταυτιζόμενο με το σταυρό στον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός για να πάρει με το μέρος του κι όσους πίστευαν στο Χριστό:
Ο αρχαίος ιερός σταυρός, σύμβολο του ανθρώπου, που λάτρευαν αφ΄ενός οι Έλληνες στην αρχαία Κύπρο, αλλά και σε όλη την Ανατολή οι εθνικοί, ήταν γνωστό σύμβολο Δύναμης για όλους τους ανθρώπους και για τους μη εθνικούς Έλληνες. Ήταν ισοδύναμο αρχαίο ελληνικό σύμβολο με τον αρχαίο ελληνικό ισόπλευρο σταυρό, που συμβόλιζε το Όμαιμον, Ομόγλωσσον, Ομότροπον , Ομόθρησκον των όπου γης Ελλήνων ή εθνικών εκείνης της εποχής.Παραπλάνησε λοιπόν τους Έλληνες της περιοχής εκείνης, για να τον δεχτούν ως Ρωμαίο αυτοκράτορα. Ταυτίστηκε λοιπόν με τον σταυρό, πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός, τη διδασκαλία του οποίου είχαν αρχίσει να πιστεύουν και μετά όλα τα μεταφυσικά γεγονότα, υπήρχε το ρεύμα της νέας αυτής λατρείας=πίστη στο σταυρό του Χριστού.
Όλα ήταν τόσο εύκολα κι απλά για να φανατίσουν τους αμαθείς εκείνης της εποχής. Το εβραϊκό ιερατείο βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στο όνομα Κωνσταντίνος, προχωρά στο μεγαλεπήβολο σχέδιό του να κατακτήσει τη χαμένη του δύναμη.
Ο Ήλιος που λάτρευαν από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως Θεό και είχε ως σύμβολο διαδοθεί παντού ταυτίστηκε με την αίγλη οπού αποκτούσε αυτή η νέα αυτοκρατορία, που όρισε τίτλους να ονομάζονται οι αυτοκράτορες Ρωμαίοι Αυτοκράτορες και να ταυτίζονται ως εκπρόσωποι Θεού Ήλιου στη νέα ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο Κωνσταντίνος πήρε τον τίτλο Μέγας και ταύτισε τον εαυτό του με τον Μέγα Αλέξανδρο. Για να γίνει πιστευτός, ξερίζωσε από το ιερό των Δελφών το τάμα που είχαν κάνει οι κάτοικοι της νήσου Χίου στο Θεό Απόλλωνα=θεός του φωτός και τον μετέφερε στη Νέα Ρώμη της Ανατολής που ονόμασε Κωνσταντινούπολη και την όρισε ως την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του στη θέση της αρχαίας πόλης των Ελλήνων Βυζάντιο. Έτσι έσβησε από το χάρτη την αρχαία πόλη των Ελλήνων αλλά μαζί και όλα τα αρχαία ιερά τους.
Ο Τρίποδας της Πυθίας, ο ιερός αρχαίος Θεός Απόλλων και το ιερό της Θεάς Αθηνάς αποτέλεσαν τα θεμέλια, για τη δύναμη του Μέγα Κωνσταντίνου στη μικρή πόλη Βυζάντιο, που μετονόμασε σε Κωνσταντινούπολη, αντιγράφοντας τον Μέγα Αλέξανδρο. Του δόθηκε και η αρχαία Δαρδανία που ονομαζόταν τότε Ρωμανία διοικητικά να του ανήκει και επέβαλε νόμο με ποινή θανάτου, να ονομάζονται όλοι οι Αυτοκράτορες της Νέας Ρώμης της Ανατολής Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, να ονομάζονται όλοι οι κάτοικοι ως υπήκοοί του Ρωμιοί ή Ρωμηοί ή Ρωμανοί και απαγόρευε με νόμο να χρησιμοποιείται η εθνική καταγωγή Έλλην, Ελληνίδα στους κατοίκους που κατάγονταν από τις ελληνικές πόλεις κι είχαν ελληνική καταγωγή. Με ποινή θανάτου απαγόρευε να μιλιέται η ελληνική γλώσσα, να διδάσκεται η ελληνική σκέψη κι απαγόρευε τη χρήση των ιερών, ενώ όρισε επίσημη γλώσσα τη λατινική με ποινή θανάτου.
Πάνω στον ιερό Ναό της Θεάς Σοφίας Νίκης στην αρχαία ελληνική πόλη Βυζάντιο, τοποθέτησε ξύλινο οίκημα, βεβηλώνοντας το ιερό της Θεάς με τελετή τιμώντας τη Σοφία Σολομώντος κι ο Ναός της Θεάς Αθηνάς Σοφίας Νίκης, μετονομάστηκε Ναός Σοφίας Σολομώντος, ορίζοντας Εβραίο Πατριάρχη υπεύθυνο για το τελετουργικό. Με νόμο=δόγμα ρωμαϊκό, υποχρέωσε όλους τους υπηκόους του να τον προσκυνήσουν ως Θεό και να προσκυνήσουν και τον Πατριάρχη. Όσοι αρνούνταν, τους περίμενε ο θάνατος.
Ο ελληνισμός καταδικάστηκε με ποινή θανάτου και το 330 μ. Χ. αρχίζει το μεγάλο μπέρδεμα των αμαθών από εδώ που σέρνεται ως τις ημέρες μας. Διότι η θρησκεία λίγο-λίγο με ύπουλο τρόπο αντικαθιστά ότι ελληνικό με ρωμανικό και σβήνει τον ελληνισμό και τον εξαφανίζει...Η δύναμη του εβραϊκού ιερατείου κυβερνά μαζί με τον Κωνσταντίνο τη Νέα Ρώμη της Ανατολής με έδρα την Κωνσταντινούπολη, καθώς ορίστηκε Πατριαρχικός Θρόνος από τον ίδιο, όμοιος με αυτόν του Αβραάμ.
Αυτή είναι η αλήθεια, δίχως να ακουμπά σε καμιά ομάδα πολιτική ή θρησκευτική. Λίγο -λίγο ο Αυτοκράτωρ της Ρωμανίας ή Νέας Ρώμης της Ανατολής Θεός (όπως αποκάλεσε τον εαυτό του) μετέφερε εξουσίες θρησκευτικές των Εβραίων, που ταυτίζονταν με τον Πατριάρχη . Ο Αβραμαϊσμός μπήκε μέσα στους κόλπους του χριστιανισμού, που είχε ορίσει ως "επίσημη θρησκεία" αργά-αργά με φοβέρες για να κρατηθεί η ρωμαϊκή αυτοκρατορία του στην Ανατολή αλλά και στο Βορά (Δαρδανία ή Ρωμανία ή Σκόπια). Οι όσοι είχαν γίνει ιεράρχες στους αρχαίους ελληνικούς ναούς σε αυτές τις περιοχές ήταν μορφωμένοι που γνώριζαν αρχαία ελληνική φιλοσοφία, μαθηματικά αλλά και τους τρόπους λατρείας και διεξαγωγής των ιερών μυστηρίων. Και η συνέχεια για την τέλεση των ιερών τελετών έγινε ένα μεγάλο μπέρδεμα. Όλα μπερδεύτηκαν. Λίγο Εβραϊσμός και Δόξα Σολομώντος, λίγο Αιγυπτιολογία από το βιβλίο των νεκρών, λίγο Ελευσίνια Μυστήρια, λίγο τελετουργικά από τη λατρεία του Ήλιου και της Σελήνης κι έδεσε όλο το τελετουργικό μαζί με τους ψαλμούς του Δαβίδ, μετατροπή των Ορφικών Ύμνων ώστε να ταιριάζουν με το πνεύμα της εποχής και η νέα θρησκεία, δηλαδή ο χριστιανισμός, έγινε νόμος και λατρεία του ρωμαϊκού κράτους.
Στην περιοχή της Ανατολής και ιδιαίτερα στην αρχαία Έφεσο, που ήταν μέσα στη διοίκησή του, έως την εποχή του γιορταζόντουσαν τα "Ιωάννεια" την ίδια ημέρα που οι Εβραίοι γιόρταζαν το δικό τους Πάσχα (οικογενειακή γιορτή για να θυμίζει την έξοδό τους από την Αίγυπτο). Τα "Ιωάννεια" ήταν καταγεγραμμένα από τον Ιωάννη το Θεολόγο, αγαπημένο μαθητή του Ι. Χριστού και αφορούσαν το Μυστικό Δείπνο, την ανάμνηση της Σταύρωσης και την Ανάσταση του Χριστού. Γιορταζόντουσαν την ίδια ημέρα με το Πάσχα των Εβραίων, αλλά καμιά σχέση δεν είχαν με αυτήν τη γιορτή. Δυστυχώς επί Κωνσταντίνου απαγορεύτηκε.
Οι διαμάχες πολλές που ονομάστηκαν οικουμενικές σύνοδοι κι έφτασαν ως τον 6ο μ. Χ. αιώνα για να δεχτούν πως η Μαρία γέννησε Θεό κι ονομάστηκε Θεοτόκος, ενώ αποδέχτηκαν οι 3 μονοθεϊστικές θρησκείες να συνυπάρχουν δηλαδή χριστιανισμός, ιουδαϊσμός και ισλαμισμός.
Ο συνδυασμός αυτός, που έχει γίνει από τότε, ως τις ημέρες μας και πόσοι πόλεμοι διεξάχθηκαν δεν λέγεται. Η αλήθεια ποτέ δεν έφτασε στο φως. Αλλά αργά-αργά και σταθερά ο ελληνισμός εξαφανίζεται μεθοδευμένα.
Να ξεκαθαρίσουμε πως καμιά σχέση δεν έχει ο Ρωμιός ή Ρωμηός, με τον Έλληνα ή την Ελληνίδα. Ρωμιοί ή Ρωμηοί ονομάστηκαν όλοι οι κάτοικοι σε αυτήν την διοικητική περιοχή της Νέας Ρώμης της Ανατολής. Και τούτο διότι το 330 μ. Χ. ο ρωμαϊκός νόμος που επέβαλε ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος καταδίκασε ως το 341 μ. Χ. 20.000.000 Ελληνίδες μάνες κι Έλληνες πατεράδες, παιδιά Ελλήνων κι Έλληνες Ιερούς Δασκάλους σε θάνατο στο μεγάλο στρατόπεδο στην αρχαία Σκυθόπολη (μεταξύ Αντιοχείας και Αλεξάνδρειας) γιατί επέμεναν να είναι Έλληνες κι όχι Ρωμηοί. Αυτή η γενοκτονία τότε εν ονόματι "Ρωμιοσύνη" αποτελεί τη μεγάλη καταστροφή του ελληνισμού της Ανατολής με αιτία τον Μέγα Κωνσταντίνο που τον ονόμασαν Άγιο στη συνέχεια.
Ρωμιός ή Ρωμηός ήταν εκείνος ο "δούλος", δηλαδή ο υπήκοος της Ρωμανίας, που έπεφτε στα 4 και προσκυνούσε αναγκαστικά τον Ρωμιό (Ρωμηό) Αυτοκράτορα και φιλούσε το χέρι του Ρωμιού (Ρωμηού) Πατριάρχη. Μια εξουσία θρησκευτικού χαρακτήρα (με κρυμμένη τη δύναμη του Ισραήλ το οποίο αφ΄ ενός ευλογούσε κι ευλογεί ενώ καταριέται τελετουργικά τους Έλληνες, τους Αιγυπτίους, τους Αιθίοπες κι όσους είχαν στόχο να αποδυναμώσουν) που αποτελούσε φόβο και τρόμο για τους υπηκόους και η οποία έφτασε μέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Μπερδεύτηκε πολύ η αρχική ελληνική αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου με την έως το 1453 αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης ή Ρωμανία ή Βυζάντιο όπως θέλουν να τη λένε (σε ανάμνηση της αρχαίας ελληνικής πόλης, αλλά η αυτοκρατορία είναι βουτηγμένη στο αίμα). Ο Μωάμεθ άφησε τα προνόμια στα Πατριαρχεία και στις εκκλησίες και διατήρησε τους τίτλους Δεσπότης και Αρχιμανδρίτης που είχαν έως τότε και δεν άλλαξε την θανατική ποινή που είχε επιβάλλει ο Μέγας Κωνσταντίνος το 330 μ Χ., για τον ελληνισμό (όνομα Έλλην, Ελληνίδα, ελληνική γλώσσα, αρχαία ελληνική θρησκεία). Εν τω μεταξύ, είχαν μεσολαβήσει πόλεμοι πάρα πολλοί, για να πάρουν τα ιερά από τους Έλληνες στους Αγίους Τόπους, τα οποία η ίδια η Παναγία, είχε αφήσει ως κληρονομιά στους Έλληνες και στην Επισκοπή της Κύπρου, επί Επισκόπου (στη Λάρνακα) Αγίου Λαζάρου.
Αυτό φαίνεται καθαρά από την όλη συμπεριφορά και τη συμφωνία των Πατριαρχείων ώστε να μην είναι Έλλην ο Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και να διατηρείται "κατήγορος" ο ελληνισμός ως ειδωλολατρικός κι απαγορευτικός.
Η θλιβερή ιστορία έχει εμποτίσει γονιδιακά με έντονη προπαγάνδα τον ελληνισμό και τον θέλει να είναι ταυτόσημος με τον χριστιανισμό, εξαφανίζοντας το αρχαίο ελληνικό δυναμικό της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής σκέψης και της ελληνικής αρχαίας λατρείας Θεού.
Η θρησκευτική προπαγάνδα φανατίζει με μίσος και στρέφεται καταστροφικά εναντίον του αρχαίου ελληνικού κόσμου δυναμώνοντας τη θρησκευτική εξουσία. Είναι μέγα λάθος να λένε πως η Ρωμανία είναι ταυτόσημη με τον ελληνισμό και την ελληνορθόδοξη παιδεία. Εδώ έχει εισέλθει ύπουλα μια "αγιολογία με Αβρααμολογία" στο Ζενίθ και με τις πλάτες των αφελών νεοελλήνων οι οποίοι δεν έχουν γνώση της όλης αλήθειας, κι εκτοπίζουν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία και σκέψη κι αφιονίζουν τη σκέψη τους με ιστορίες ανθρώπων που τους κάνουν "άγιους" κι αποδεχόμενοι τους προφήτες του Ισραήλ.
Αν λοιπόν τροφοδοτείται ως ελληνική σκέψη η τάση να ονομάζονται οι Έλληνες Ελληνορωμηοί, από όσους ονειρεύονται αυτήν τη νέα αυτοκρατορία εδώ σηκώνει πολύ συζήτηση.
Το όνομα Ρωμηός ή Ρωμιός δεν ταυτίζεται με το όνομα Έλλην στην καταγωγή, μήτε ο Ελληνορωμηός ή Ελληνορωμιός ταυτίζεται με τον νεοέλληνα όπου κι αν ζει σήμερα...
Έτσι όπως έχει μπερδευτεί ο κόσμος και η νέα μεγάλη αλλαγή που έχει γίνει στο θέμα των θρησκειών, καλό είναι να διαφωτιστεί ο καθένας χωριστά και να αφήσει κατά μέρος τον κάθε φανατισμό και να μη μπερδεύει άλλο τους Έλληνες.
Και να ξεκαθαρίσουμε κι άλλο ένα θέμα, γιατί κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν.
Ο Θεός είναι ΈΝΑΣ στις μονοθεϊστικές θρησκείες και δεν μπορεί να είναι πολλοί οι Θεοί, αφού είναι ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ, απλά έχει η κάθε θρησκεία διαφορετικά ονόματα για το θεό της. Αλλά, αν κάποιος ερευνητής, μελετήσει με πολύ προσοχή τα όσα δίδασκε ο Εμμανουήλ ή Ιησούς Χριστός, θα κατανοήσει πως ομιλεί για ΦΩΣ δηλαδή αυτό το ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΦΩΣ των αρχαίων Ελλήνων...Αυτό λοιπόν έχει σκορπίσει σε όλες τις Μονοθεϊστικές θρησκείες κι αν ενωθούν τα 5 κομμάτια τους, τότε θα κατανοήσει ο καθένας όλη την τσακισμένη αρχαία ελληνική Δύναμη των αρχαίων Ελλήνων 12 Θεών σε μια και Μοναδική ενωμένη Θεότητα. Αυτό δηλαδή το ΑΕΙ Ο ΦΩΣ!!!
Όταν οι φωτισμένοι σήμερα σε όλο τον κόσμο αναφέρονται σε Χριστικό Πνεύμα, αναφέρονται σε Θεϊκό Φως για όλους, δηλαδή για ΦΩΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ κι όχι για ηγέτες θρησκευτικών ομάδων.
Οι ηγέτες των θρησκευτικών ομάδων, που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν το Θεό επί γης, προσβάλλουν τον ίδιο το Θεό βεβηλώνοντάς τον και δεν είναι θεοί, μήτε επίγειοι Άγιοι, όπως αυτοαποκαλούνται. Αν αυτοαποκαλούνται "Άγιοι", ας το αποδείξουν, με πράξεις και έργα κι όχι με εντυπωσιασμό κοσμικής θρησκευτικής εξουσίας, φορώντας αυτοκρατορικές μήτρες στο κεφάλι τους, μήτε με βία, μήτε με αυταρχισμό, μήτε με μίσος κι απειλές εναντίον άλλων θρησκευτικών ομάδων, μήτε να στρέφονται εναντίον τους αρχαίου ελληνικού πνεύματος και να μιλάνε διαστικά για την Ελλάδα και για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό μας αλλά και με φανατικό μίσος για τα αρχαία ελληνικά ιερά των αρχαίων Ελλήνων Θεών και Ελληνίδων Θεαινών.
Το Χριστικό Πνεύμα ή Βουδιστικό Πνεύμα, δηλαδή το Απολλώνιο Πνεύμα Φωτός, υπάρχει σε όλες τις θρησκείες του κόσμου, γιατί είναι αρχαίο ελληνικό Πνεύμα με όποιο τρόπο λατρεύουν το Θεό που πιστεύουν κι αν κάποιοι δεν πιστεύουν, δεν πειράζει, δική τους απόφαση είναι. Ας φωτιστούν και ας γνωρίσουν αλήθειες, αν επιθυμούν και θέλουν. Αν όχι, ας πορευτούν εν ειρήνη!!!Γιατί αυτή η μεγίστη "αρετή" είναι θεϊκή ενέργεια!!!
Με Φως και Αγάπη
*Νότα Κυμοθόη λογοτέχνης και ζωγράφος
Νότα Κυμοθόη "Ρωμιός, Ρωμιοσύνη κι ελληνισμός"© Nότα Κυμοθόη
